Al-Minja leży 109 km na południe od Bani Suwajf, a Mallawi – jeszcze 47 km dalej. Od kiedy okolice Al-Minji stały się matecznikiem fundamentalistów i terenem starć między nimi a egipską policją i siłami bezpieczeństwa, okręg został odseparowany od reszty kraju. Policja pilnie strzeże terenu przed przybyszami. Podróżowanie po okręgu jest poddane wielu ograniczeniom i abydotrzeć do jakiegoś zabytku, często trzeba mieć ochronę policji. Najlepiej się poruszać prywatną taksówką z eskortą policji.
Al-Minja
Nazywana Mostem Górnego Egiptu Al-Minja (El Minya, Minya, Minja, Minia) to stolica prowincji z uniwersytetem i ośrodek przemysłowy. Niegdyś stanowiła centrum produkcji egipskiej bawełny. Turyści mogą chodzić po mieście bez obstawy, ale zwiedzanie okolicznych wykopalisk musi się odbywać z eskortą policji.
Miasto Umarłych
O ok. 6,5 km na południe od miasta jest oddalony olbrzymi chrześcijański i muzułmański cmentarz, zwany Miastem Umarłych (Zawyet el-Maiytin, Zawijat al-Majitin lub Zawijat al-Sultan, Zawyet el-Amwat; wym. zawijet elmajitin). Został podzielony na strefy: dla Koprów i muzułmanów. W czasie odpowiednich świąt w miesiącach shawwal, ragab czy dhu al-Hagga oraz w czasie pełni księżyca cmentarz odwiedzają rodziny. Koptowie przychodzą tu 6 lipca w czasie tnulidu Aby Hura.
Na zachód od cmentarzyska widać pozostałości schodkowej piramidy z czasów III dynastii, jednej z siedmiu, które wzniósł król Huni.
Dajr al-Adhra
Około 20 km na północ od al-Minji, na wschodnim brzegu wznosi się wysoki klif. Jego nazwa – Dżabal al-Tajr (Góra Ptaków) – wzięła się od ptaków, które przylatywały tu w dniu urodzin miejscowego świętego.
Klasztor jest usytuowany ok. 14 km od mostu Minja (30 min jazdy z miasta). Można się tu dostać samochodem, Drogą Pustynną wiodącą wschodnim brzegiem Nilu, lub feluką (z Bajahu do Dżabal al-Tajr), ale nie ma regularnych połączeń.
Od stóp klifu do celu prowadzi 166 stopni wyciętych w skale (130 m w górę). Zgodnie z legendą, gdy Święta Rodzina płynęła Nilem, Maryja ujrzała, że ze skały oderwał się głaz i spada na łódź. Wyciągnęła ręce, a Dzieciątko cudownie odrzuciło lecący kamień.
Na skale pojawił się odcisk świętej dłoni. W 1168 r. Amalryk I, król Jerozolimy, nakazał wykuć odcisk dłoni ze skały i zabrał go ze sobą. Według tradycji kościół założyła w 328 r. cesarzowa Helena, matka cesarza Konstantyna Wielkiego. Miejscowi Koptowie chrzczą tu swoje dzieci, więc obok jest pomieszczenie z siedmioma basenami chrzcielnymi. Trzynawowa świątynia mieści naos oraz trzy sanktuaria. Tak zwany choros (chór), nieco wyżej niż całość, oddzielają dwie kolumny. Środkowe sanktuarium (za ikonostasem) wycięto w skale. Kościół Maryi Panny jest bardzo popularnym miejscem pielgrzymkowym (22 sierpnia – mulid Wniebowzięcia Panny Maryi).
Mallawi
Na ulicach podupadającego Mallawi (Mallawi) poniewierają się śmieci, a przestarzała kanalizacja nie nadąża z usuwaniem nieczystości. Miasto ponosi konsekwencje wydarzeń z lat 90. XX w. Goście z zagranicy nie są tu mile widziani. Na wschodnim brzegu jest usytuowany dworzec kolejowy, na zachodnim – dworzec autobusowy. Nie ma tu dobrych restauracji ani hoteli dla turystów, a na nocleg nie pozwoliłaby policja.
Skalne groby w Bani Hasan
W niewielkiej wiosce Bani Hasan (Bani Hasan), oddalonej o 35 km na południowy wschód od al-Minji i mniej więcej tyle samo na północ od Mallawi, są usytuowane skalne groby. Ta najważniejsza z punktu widzenia nauki i najcenniejsza prowincjonalna nekropola Średniego Państwa między Asjutem a Memfis mieści 39 skalnych grobów, wykutych w wapiennym klifie wschodniego brzegu Nilu. Najstarsze pochodzą z czasów VI dynastii. Do miejsc pochówku prowadzą stopnie wycięte w skale, wchodzi się nimi na wysokość ok. 80 m. Przy grobowcach i sanktuarium nie można kupić jedzenia i wody.
Grobowce
Z 39 grobów dostojników tylko 12 jest dekorowanych, cztery z nich i jeden niedekorowany (BI 118) otwarto dla zwiedzających. Zwiedzający mają rzadką możliwość dostrzeżenia odrębności sztuki wczesnego Średniego Państwa z jej pełnymi koloru scenami życia codziennego, odpoczynku i militarnej działalności.
Grobowiec Baqeta III (BH15), zarządcy (gubernatora) Menat-Chufu -Minja, w późnych latach XI dynastii, i prawdopodobnie ojca Chetiego (BH17), jest najstarszym tego typu obiektem otwartym dla turystów. Dekorację malarską podzielono na poziome pasy (rejestry). Przy wejściu widać zbiór papirusu na mokradłach.
Na północnej ścianie przedstawiono życie Baqeta, polowanie na pustyni i na bagnach wśród trzcin. Widać tu dziwne zwierzęta, być może jednorożce oraz wężogłowe czworonogi i gryfy ze „zwierzyńca boga Seta”. W niższym rejestrze namalowano rzemieślników. Na tylnej ścianie (wschodniej) ukazano wielkie zmagania zapaśnicze. Południową zdobią tradycyjne wyobrażenia scen pogrzebowych, przeplatanych sportowymi i partiami seneta. Zaprezentowano tu zajęcia urzędującego nomarchy: liczenie bydła i karanie chłopów niepłacących podatków. Na południowej ścianie jest wejście do małej sali przeznaczonej na posąg zmarłego.
Cheti, prawdopodobnie syn Baqeta, przejął rządy po ojcu w nomie Oryksa (XI dynastia). Grobowiec Chetiego (BH17) przypomina budowlę ojca, ale wewnątrz było sześć kolumn (zachowały się dwie). Malowidła pokazują życie dostojnika na prowincji: polowanie i łowienie ryb oraz pracę tutejszych mieszkańców Na moczarach odbywają się papirusowe żniwa. Dalej widać prządki, tancerki i rzemieślników, a w wyższym rejestrze polowanie na pustyni. Cheti i jego żona przyglądają się tancerkom i grają w senet. Tuż obok słudzy przynoszą dary. Na ścianie wschodniej przedstawiono sceny walki i zmagania zapaśników, a na południowej prace rolników: wyrób wina, wypas bydła i orkę. Wszystkiemu przygląda się sam gubernator Cheti. Od słońca chroni go parasol, a słudzy z wachlarzami starają się, aby praca nie była uciążliwa. Przy wyjściu namalowano łodzie nomarchy. Około 3 km na południe od grobowca stoi świątynia królowej Hatszepsut (Speos Artemidos).