Egipskie wybrzeże Morza Śródziemnego wypełniają piękne piaszczyste plaże – doskonałe do kąpieli i na wypoczynek. Piaski i wydmy ciągną się od Delty Nilu niemal przez 500 km aż do granicy libijskiej. W czasie II wojny światowej na tych terenach rozgrywały się wielkie bitwy. Część obszaru przy granicy z Libią zajmują bazy wojskowe, w innych miejscach stoją nowoczesne hotele przeznaczone przede wszystkim dla Egipcjan. Oddalone od najważniejszych zabytków Egiptu plaże między Aleksandrią a al-Alamajn nie są tak popularne jak te nad Morzem Czerwonym i na Synaju. Trudności z komunikacją sprawiają, iż dojeżdżają tu jedynie miejscowi.
Al-Agami
20 km na zachód od Aleksandrii zaczynają się piaszczyste białe plaże, na których wyrasta nowy kurort al-Agami. Obecnie ośrodek dzieli się na dwa odrębne organizmy: al-Bitash (wym. bitasz) i Hannoville (wym. hannowil). Można tu dojechać od szosy do Marsa Matruh, skręcając z drogi ku plaży. Z Aleksandrii (z Midan Chartum i z dworca Masr) kursują mikrobusy, a także autobusy. Turystki w kostiumach kąpielowych nadal budzą zainteresowanie.
Al-Bitash to miejsce dla bogatszych wczasowiczów – stoją tam nowoczesne hotele i luksusowe wille. Na plaży Fardus spotyka się nawet kobiety w dość skąpych strojach. Działają tu liczne restauracje, najwięcej przy głównym trakcie – szari‘ Bitash.
Abu Sir
Kierując się drogą na zachód od al-Agami, po 30 km mija się miejscowość Abu Sir, w starożytności Taposiris Magna (ruiny po południowej stronie drogi). Dojazd jest skomplikowany, a taksówkarze (150-200 EGP) często mylą Abu Sir z Abu Kir lub Burg al-Arab.
Tereny zamieszkiwano od czasów predynastycznych. W okresie perskim była tu stolica miniaturowego królestwa Marea (nazwa od jeziora Mareotis, Marjut, nad którym leżało miasto). Na żyznych ziemiach uprawiano zboże, winorośl i oliwki. Podobno właśnie tu wymyślono prasę do wytłaczania winogron. W czasach Ptolemeuszów nad akwenem zwanym dziś Abu Sir powstało miasto uważane za święte – tu bowiem lokowano grób Ozyrysa. O ruinach mówili w 1801 r. badacze wyprawy napoleońskiej. Większość towarów przypływała tutaj jeziorem połączonym z Nilem kanałem. Miasto miało dwa porty -nad akwenem (ważniejszy) i morski, skąd transportowano zboże do Rzymu. Dziś ruiny, których nigdy nie badali archeolodzy, zajmują nieco ponad 1 km2 powierzchni. Z wydm wystają szczyty budynków i murów obronnych. W leżącym u stóp wzgórza ruchliwym porcie zatrzymywali się pielgrzymi wędrujący do pobliskiej świątyni Ozyrysa. W czasach chrześcijańskich Taposiris Magna było ważnym przystankiem na trasie do klasztoru św. Menasa (Abu Mina).
W czasach, gdy kończono budowę Aleksandrii, powstała świątynia Ozyrysa. Później pełniła funkcję chrześcijańskiego kościoła. Ruiny wznoszą się na wzgórzu oddzielającym jezioro od morza. Do dziś zachował się jedynie pylon (od strony wschodniej) i mury zewnętrzne (100 m na 85 m) o wysokości 2 m. Budowę sanktuarium wewnętrznego przypisuje się Ptolemeuszowi II. Po podboju arabskim obiekt przekształcono w muzułmańską fortecę. Potem służył jako kryjówka beduińskich rabusiów, po czym Brytyjczycy wykorzystali go na posterunek straży przybrzeżnej.
Niedaleko widnieją pozostałości łaźni rzymskiej. Można dojrzeć tłocznię oliwy i dzielnicę mieszkalną z domami ozdobionymi mozaikami.
Na szczycie wzgórza odnaleziono nekropolę świętych zwierząt. Nad morzem odkryto mury i most z czasów Justyniana, a niedaleko widnieją ruiny wieży-latarni morskiej z czasów Ptolemeusza II Filadelfosa, przypominającej słynną budowlę z Faros. Wzniesiona z bloków lokalnego wapienia, składa się z trzech części: kwadratowej bazy, ośmioboku i cylindrycznego stopnia następnego. Dziś ma 30 m wysokości, więc jest cztero- lub pięciokrotnie mniejsza od oryginału. Pierwotnie jej światło było dobrze widoczne z morza i jeziora. Niektórzy archeolodzy uważają, że jest ona starsza i to właśnie na niej był wzorowany jeden z cudów świata starożytnego.