W kaplicy poświęconej Setiemu I (po lewej) król z zakrzywionym berłem heka i biczem nechacha jest wprowadzany do sanktuarium i zasiada na tronie, poprzedzany przez odzianego w skórę pantery kapłana scm. Faraon w obecności bogów dziękuje im i błogosławi. W lewej części ściany Seti otrzymuje spis darów od Thota. Seszat – bogini pisma i małżonka Thota z siedmiopłatkowym kwiatem na głowie – zapisuje imię władcy w księdze żywota. Gdy Seti w lektyce opuszcza świątynię, niosą go dusze bóstw z głowami szakali z Górnego Egiptu i dusze z głową jastrzębi z Pe w Dolnym Egipcie. W kaplicy Re-Horachte brak polichromii. Kaplica Horusa ozdobiona jest reliefami, na których Seti przedstawia Maat Ozyrysowi, Izydzie i Horusowi.
Sześć następnych kaplic ma na zachodniej ścianie ślepe wrota. Kaplicę Ozyrysa wyposażono w prawdziwe drzwi do położonych na tyłach sal kultu Ozyrysa (wewnętrzne sanktuarium). Pierwszą salę Ozyrysa z 10 kolumnami ozdabiają wytworne kolorowe reliefy przedstawiające króla składającego ofiary Ozyrysowi. To aluzja do zmartwychwstania Ozyrysa jako Horusa. Jedna scena wyobraża Izydę ofiarowującą jajka (nawiązanie do ptaka Benu, egipskiego feniksa).
Na tylnej ścianie znajduje się bogini Heket, Zaba, symbolizująca wielokrotność odrodzenia.
Trzy sale po prawej to boczne sanktuaria dedykowane Horusowi, Setiemu I w postaci Ozyrysa i Izydzie. Wszystkie są wspaniale ozdobione, choć kolory pociemniały. Sanktuarium Horusa ozdabia sokołogłowy sęp, dzierżący w szponach znak wieczności. Za sanktuariami mieści się sekretny pokój z dwiema kolumnami z wejściem do krypty. „Ślepy pokój” nie ma dziś sufitu. Po drugiej, południowej stronie sal Ozyrysa znajduje się sala z czterema kolumnami z wejściem na południowej ścianie do trzech dodatkowych kaplic. Dekoracja sali z czterema kolumnami przedstawia faraona Setiego I z dwoma prawymi rękoma, składającego ofiary posągowi siebie samego. Król (tym razem o dwóch lewych rękach) ofiarowuje też filar Dżed z symbolem życia -atich.
W dodatkowych kaplicach reliefy nawiązują do odrodzenia Ozyrysa.
Strop pokrywają symbole astronomiczne.
Z drugiej sali hypostylowej można wejść do południowego skrzydła świątyni: kolumnowej sali Ptaha-Sokarisa i Nefertuma z Memfis, bóstw życiodajnej ziemi i ponownego odrodzenia. Na reliefach Seti podejmuje sokologłowcgo Sokarisa oraz Nefertuma (jako człowieka i lwa z kwiatem lotosu na głowie). W kaplicy Sokarisa na lewej ścianie Izyda jako kania unosi się nad zmarłym Ozyrysem na marach, zaś na prawej ścianie Ozyrys powraca do życia. W kaplicy Nefertuma panuje mrok. Wąski korytarz prowadzący w lewo wychodzący z wewnętrznej sali hypostylowej wiedzie do jednego z najważniejszych miejsc przybytku.
Na ścianach Korytarza Annałów (Korytarz Królów lub Królewska Galeria) znajduje się jeden z nielicznych spisów egipskich królów. Seti i jego syn, Ramzes, przedstawiają bogom kartusze swoich 76 poprzedników na tronie Egiptu.
Lista zaczyna się od króla Menesa z I dynastii, a kończy na Setim I. Miała służyć kultowi królewskich przodków, ale nie zawiera wszystkich panujących. Historię ocenzurowano i wymazano władców hyksoskich i epizod amarneński. Tym sposobem zniknęli Echnaton, Smenkare, Tutanchamon,
Eje (Ai) i Horemheb. Nie ma też miejsca dla królowej Hatszepsut, a jedynie dla Thotmesa III. Mimo to jest to wielka pomoc dla egiptologów. Na przeciwnej ścianie widnieje spis bogów panujących w Egipcie przed Menesem. Jego kopię wykonano w Ramesseum (obecnie w British Muscum). Na szczególne zainteresowanie zasługują łamańce protokolarne w zapisie imienia Setiego. By nic wspominać imienia Seta w świątyni Ozyrysa, oficjalne imię królewskie Men-maat-re Sethi Meri-en-Ptah zapisano jako Men-maat-re Wesire (Ozyrys) Meri-en-Ptah.
Niedostępna dla zwiedzających część świątyni obejmuje sanktuarium barek i salę ofiar ; trzeba przejść bocznym korytarzem i obejrzeć Setiego oraz (po prawej) Ramzesa ujarzmiających byka i biegnących przez Upuautem. Po lewej Ramzes II ofiarowuje Chonsu i swemu zmarłemu ojcu sześć wołów. Oboje ofiarują Amonowi gęsi. Tylne wyjście wyprowadza ze świątyni. Można stąd dojść do Ozyrejonu.
Ozyrys
Ozyrys (On Widzi Tron), znany też jako Usir (Wesir, Ausar), to jeden z najważniejszych bogów w starożytnym Egipcie, łączący aspekty króla, władcy umartych i ich sędziego oraz symbolu odradzającej się przyrody. Utożsamiano go z wodami Nilu, łączono z Księżycem i jego fazami. Starożytni teologowie uznawali Ozyrysa za pana nieba i utożsamiali z bogiem Re. Łączono go też z Ptahem, Upuautem, Sokarisem, Chenty-lmentiu.
Kult wyprowadzany jest z Busiris w Delcie, gdzie wyparł lokalne bóstwo Andży. Ważne sanktuarium znajdowało się w Abydos oraz na wyspie File. Według teologii heliopolitańskiej był pierworodnym synem Geba (ziemia) i Nut (niebo), bratem i mężem Izydy, ojcem Horusa. Zabił go Set, brat i przeciwnik w walce o władzę nad Egiptem. Izyda zebrała pocięte na kawałki, rozrzucone ciało męża i przywróciła mu życie. Ożywiony Ozyrys spłodził ze swoją żoną syna-mściciela, Horusa. Musiał jednak opuścić świat, by stać się władcą Zaświatów, sędzią zmarłych i nadzorcą wszystkich duchów. Czczono go też jako boga wegetacji roślin.
Ozyrysa przedstawiano jako mumię w koronie atef na głowie, z insygniami władzy królewskiej w skrzyżowanych rękach. Twarz malowano na zielono, a jego symbolem byt filar Dżed. Kult upowszechniał się stopniowo, aż stał się uniwersalny. Ale bogiem zmarłych został uznany ostatecznie dopiero od V dynastii, gdy zmarłego faraona utożsamiono z Ozyrysem. Później takiego zaszczytu dostępował każdy zmarły. Najstarsza wersja dziejów Ozyrysa pojawia się w Tekstach Piramid (V dynastia). Powoli doktryna ozyriańska zaczęła odnosić triumf nad doktryną solarną. W czasach hellenistycznych i rzymskich szerzył się kult synkretycznego bóstwa Ozyrysa-Serapisa, a Ozyrys występował jako bóg-zbawca. Nie jest wykluczone, że byt postacią historyczną, najwcześniejszym władcą, który zjednoczył Deltę lub nawet cały Egipt. Niektóre mity łączą go z gwiazdą Orion i tam widzą miejsce Zaświatów.