Dla wielu turystów El-Qasr (wym. elkasr, „forteca”) jest niezapomnianym miejscem – stare miasteczko z wąskimi uliczkami stanowi najlepszą ilustrację tego, co uważa się za oazę. Domy wzniesiono na rzymskich fundamentach, więc to prawdopodobnie najstarsza nieprzerwanie zamieszkana osada w oazie, w średniowieczu – stolica. Stare Qasr jest uboższe od Nowego Qasr, wzniesionego przy drodze nad gajami palmowymi. Domy mają nadproża z pni akacjowych, na których wyryto pismem kufickim imiona właścicieli lub budowniczych. Najstarsze napisy są aż z 1518 r.
Położona najbliżej Luksoru oaza Kharga (wym. charga) stała się stolicą Nowej Doliny, jednak przyjeżdża tu niewielu turystów. Jest to może najważniejsza z egipskich oaz na Pustyni Zachodniej. Rozciąga się 160 km z północy na południe i ma 20-80 km szerokości. Otaczają ją wapienne wzgórza podobne do gór stołowych.
Kharga po arabsku znaczy „punkt dojścia”, przeciwieństwo oazy Dakhla – „punktu wyjścia”. Mieszkańcami oazy są Berberowie, handlujący kiedyś wielbłądami i niewolnikami oraz kupcy wędrujący z Sudanu Drogą 40 Dni.
Są też przybysze z Nubii, którzy uprawiają wielkie plantacje palm daktylowych, ryż, zboże, owoce i warzywa.
Choć w stolicy oazy jest posucha na zabytki i piękne widoki, wystarczy jedynie wychylić głowę zza murów, Starożytne Hibis, stolica oazy, znane jako Hebet („pług”) albo Hibitonpolis („miasto pługa”) zajmuje ok. 1 km2. Trwają tam prace archeologiczne, ale widać ruiny świątyni Nadura wzniesionej z piaskowca w czasach cesarza Antonina Piusa. Dedykowana Amonowi świątynia nie zachowała się dobrze, ale widać jeszcze dekoracje przedstawiające muzyków grających na instrumentach perkusyjnych i sistrum.
Niedaleko pustynnej drogi 2 km na północ od El-Kharga wśród gajów palmowych znajduje się świątynia ku czci Amona Tebańskiego, Mut i Chonsu, najlepiej zachowana starożytna świątynia w oazie, którą wzniósł król perski i faraon egipskie jednocześnie – Dariusz I (XXVII dynastia) w 522 r. p.n.e. Obecnie przenoszona jest na inne miejsce i z bliska jest niedostępna.
Około 1 km od świątyni Hibis, a ok. 3 km od centrum El-Kharga znajduje się wczesnochrześcijańska nekropola (codz. latem 8.00-18.00, zimą 8.00-17.00; 30 LE), główna atrakcja turystyczna oazy. Nekropola jest przypomnieniem jednej z najbardziej zaciętych batalii wczesnego chrześcijaństwa dotyczącej natury Chrystusa.
W V w. biskup Nestoriusz, były patriarcha Konstantynopola (428-431) został zesłany za swoje poglądy do wsi Bagawat. Nestorianizm został uznany za herezję przez sobór efeski w 431 r„ a Nestoriusz, do końca nie wyrzekłszy się swych poglądów, zmarł jako więzień. Jego pisma teologiczne spalono po jego śmierci.
Rozległość nekropoli to rezultat pobytu Nestoriusza i jego współwygnańców, którzy podtrzymywali swego biskupa w jego poglądach. Cmentarzysko składa się ze zniszczonych ceglanych mauzoleów i podziemnych galerii z IV w., które wzniesiono ponad wcześniejszymi pochówkami Egipcjan. Nekropola była używana do XI w. Grobowce – kaplice (263) są proste, z jednym pomieszczeniem na mauzoleum rodzinne, ozdobną fasadą z półkolumn i łuków oraz kopulą. Część większych kaplic miała niewielki dziedziniec. Większość kaplic jest bogato dekorowana malowidłami ze scenami biblijnymi, choć wiele z nich zniszczyli fanatyczni muzułmanie. Najpiękniejsze i najlepiej zachowane kaplice to Kaplica Exodusu (jedna z najstarszych na nekropoli) ze scenami uciekających przed oddziałami faraona Żydów Mojżesza, Adamem i Ewą, Danielem wśród lwów, Jonaszem oraz Kaplica Pokoju, ozdobiona na kopule postaciami Adama i Ewy, arki Noego, Abrahama i Izaaka. Tu pojawia się Zwiastowanie Panny Maryi. Sceny są podpisane po grecku. W centrum nekropoli stoi ceglany kościół z chrześcijańskimi świętymi na malowanych ścianach. Za kasą z biletami szlak obchodzi tukiem wzgórze i prowadzi do ruin zwanych Deir el-Kashaf (klasztor Poborcy Podatkowego), w którego sklepionych celach mieszkali mnisi, a w czasach mameluków – poborca podatkowy.